ซ่อน สุพรรษา เจ้าหญิงแดนมรณะ

บทที่...0

ฉันนั่งอยู่ตรงนี้มาพักใหญ่ และคงอยู่อย่างนี้อีกพักหนึ่ง ถ้าจะไม่มีสิ่งน่าสนใจโผล่มาเสียก่อน
...นั่นไง...
ผู้หญิงคนนั้นที่กำลังเดินผ่านฉันไปอย่างไม่ใส่ใจ
...มันจะไร้สัมมาคาราวะไปหน่อย ไม่สิ มากเลยล่ะ...
"อย่ามายุ่งกับเรา"
ดุเสียด้วย แต่ผิดเวลาไปหน่อยนะ ผู้หญิงคนนี้ถ้าไม่รู้จักฉันกระมัง
"เรารีบมาก โปรดหลีกทางด้วย "
"การที่หล่อรีบมันใช่เรื่องของฉันหรือ? เปล่าเลย แล้วเรื่องอะไรจะต้องหลีกให้หล่อนด้วยเน้อ"
"เกี่ยวโดยตรงเชียว"
เสียงตอบฉะฉานนั้น ทำให้ฉันนึกฉงน รู้สึกเหมือนคิ้วตัวเองกำลังผูกเป็นโบก ซึ่งคงไม่ใช่แค่รุ้สึกแต่คิวฉันกำลังจะผูกเป็นโบกจริงๆนั่นแหละ